СПОВЕДЗЬ СЕННЕНКІ, ЯКАЯ ПЕРАМАГЛА “ЗЯЛЁНАГА ЗМІЯ”
Жанчын з дыягназам «хранічны алкагалізм» у Беларусі з кожным годам становіцца ўсё болей.
Іх жыццёвыя гісторыі падобныя адна на адну. Злоўжыванне спіртным, антысанітарыя… Не паспее маці азірнуцца, як дзеці аказваюцца ў сацыяльным прытулку, інтэрнаце, а жанчына кідаецца ва ўсе цяжкія грахі.
Дзе шукаць выйсце? Як перамагчы «зялёнага змія»? Адказы на гэтыя і іншыя пытанні можна шукаць бясконца, дыскутаваць і выказваць розныя меркаванні. Даць рэальную параду можа толькі той чалавек, які калісьці апынуўся ў падобнай сітуацыі.
Сёння мы прэзентуем новую рубрыку «Споведзь», у якой будзем знаёміць з людзьмі, што змаглі справіцца з жыццёвымі праблемамі.
Не заракайся
Кожны дзень у палове пятага Наталля Лукашова (на здымку) з’яўляецца на парозе сенненскай сярэдняй школы №2, каб забраць з заняткаў малодшую дачку, а потым ідзе ў дзіцячы садок па сына. Яна — клапатлівая маці, гатовая рабіць усё для шчасця сваіх дзяцей. Але быў час, калі жанчына злоўжывала алкаголем…
Два гады таму, як і сёння, Наталля працавала ў РУП ЖКГ рабочай па комплекснай уборцы і ўтрыманні домаўладанняў. Рупілася добрасумленна, але час ад часу «заглядвала» ў бутэльку.
— Запояў у мяне не было, — расказвае яна, — вечарам магла кульнуць шклянку-другую. Так пакрысе і ўцягнулася. Вып’еш сто грамаў і пойдзеш рыхтаваць ежу ці мыць бялізну. Неяк прызвычаілася жыць з алкаголем і нават не заўважыла, што стала злоўжываць на рабоце, пакуль не трапіла на вочы начальству.
У той жа дзень на Наталлю склалі пратакол і звольнілі па артыкуле. А праз некаторы час органы апекі забралі ў Лукашовай дзяцей і змясцілі іх у сацыяльны прытулак.
— Што я адчувала ў той момант? Мне было сорамна выходзіць на вуліцу. Здавалася, быццам усе людзі тыкаюць на мяне пальцам і кажуць: «Яна ніколі не верне малых!». Але я была ўпэўнена, што ў мяне атрымаецца.
Праз два тыдні Наталля паехала кадзіравацца. Пайшла на гэта свядома.
— У мяне не было вялікай цягі да алкаголю. Я магла з лёгкасцю ад яго адмовіцца, але без даведкі, што я прайшла лячэнне, на працу мяне б ніхто не ўзяў, — працягвае жанчына.
З чыстага ліста
Наталля Лукашова зноў уладкавалася на працу ў РУП ЖКГ. Дзень яна шчыра працавала, а вечарам ішла ў сацыяльны прытулак.
— Часам, у мяне не было грошай, каб купіць дочкам і сыну пачастункі. З зарплаты вылічвалі сродкі на ўтрыманне дзяцей. Сума на жыццё заставалася мізэрная. Але наведвала я іх штодня. Пасяджу гадзіну-другую і спяшаюся дадому.
У кароткі тэрмін Наталля павінна была добраўпарадкаваць жыллё. Гэта была адна з абавязковых умоў. Свайго вугла жанчына не мае, жыве разам з братам у яго хаце, а той злоўжывае спіртным і нідзе не працуе. Нічога не заставалася Наталлі, як пачаць рамонт у адным з пакояў старога будынку.
— Я, нават, не ведаю, як мне ўдалося самастойна адрамантаваць падлогу, зашкліць вокны. Раней, я ніколі гэтага не рабіла. Сродкаў, каб наймаць будаўнікоў, не было. Цікавілася ў знаёмых мужчын, як выконваць тую ці іншую справу і смела бралася за яе. Аднойчы да мяне завіталі супрацоўнікі РАНС і выпісалі прадпісанне, у якім загадалі ў кароткі тэрмін адрамантаваць печ. І калі яны зноў з’явіліся на парозе, здзіўленню іх не было канца — жанчына, а так умела выканала работу. Я не выхваляюся. Я хачу, каб людзі зразумелі, якое ў мяне было вялікае жаданне вярнуць сваіх дзяцей.
Пакуль мы сядзім з Наталляй на школьным стадыёне і гутарым, яна час ад часу глядзіць на гадзіннік. Вось-вось скончацца заняткі ў дачкі і яе трэба своечасова сустрэць. Інакш, пачне тэлефанаваць настаўніца.
— Я спатыкнулася аднойчы, але людзі яшчэ доўгі час будуць прыглядацца да мяне, «прынюхвацца», ці не запіла я зноў… Я не крыўдую на іх. У нечым, нават, удзячная. Цяпер я ведаю да чаго імкнуся і чаго хачу. Магчыма, хтосьці не верыць мне. Але я ніколі не вярнуся да былога жыцця. Я хачу «паставіць» сваіх дзяцей на ногі і даць ім усё лепшае. Многія здзіўляюцца: як мы жывём на маю невялікую зарплату і дзіцячую дапамогу. Дзякуй богу, ёсць яшчэ на свеце добрыя людзі, якія разумеюць маё становішча і дапамагаюць: хто адзеннем, хто абуткам.
Мары павінны збывацца!
Сёння Лукашовы жывуць адной марай — пра ўласнае жыллё. Наталля, як маці-адзіночка, прэтэндуе на сацыяльную кватэру. Свае квадратныя метры яна павінна была атрымаць напрыканцы лета. Так ёй абяцалі ў аддзеле жыллёва-камунальнай гаспадаркі райвыканкама.
— І што мне рабіць? Як дзецям у вочы глядзець? Калі старэйшыя разумеюць сітуацыю, то сын штодня пытаецца: «Мама, ну калі ў нас будзе свой дом?» Сэрца крывёй абліваецца, калі прыходзіцца нешта прыдумваць. Што будзе далей, невядома. Наперадзе зіма, трэба ці не трэба купляць дровы… Выкідваць грошы на вецер таксама не хочацца, — працягвае гаворку жанчына.
Да пераезду сям’я ўжо даўно гатова: нядаўна набылі мэблю ў крэдыт. Але ў вільготным доме, дзе яны жывуць цяпер, мэбля пачынае псавацца, пакрываецца цвіллю.
Жыццёвая філасофія
Наколькі змянілася жыццё Наталлі ў апошні час, мяркуйце самі. Яна, у адрозненні ад многіх жанчын, якія трапілі ў падобную сітуацыю, не апусціла рукі. Наадварот, усімі сіламі змагалася за сваіх дзяцей.
Не засталося ў яе і крыўды на ўладу, грамадства, школу.
— Праз гэта, напэўна, трэба прайсці, каб зразумець, наколькі ты любіш жыццё і сваіх дзяцей. Я не хачу нават слухаць, калі мае знаёмыя пачынаюць скардзіцца на лёс. Кожны сам выбірае сваю жыццёвую сцяжынку. І той, хто не жадае апусціцца на дно, ніколі не зап’е. Ніякая кадзіроўка не дапаможа чалавеку бязвольнаму. Усе нашы праблемы ад распушчанасці, ляноты і абыякавасці, — дзеліцца сваімі думкамі Наталля.
У апошні час яна стараецца паўплываць на жанчын, якія злоўжываюць алкаголем, ці вось-вось пакоцяцца па нахільнай, бо добра ведае, як гэта адбываецца.
Хочацца спадзявацца, што атрыманы ўрок Наталля засвоіла на ўсё астатняе жыццё. А галоўнае, застанецца самым дарагім і любімым чалавекам для сваіх дзяцей, прыкладам для жанчын, якія яшчэ не ўзяліся за розум.
Кацярына КАРПОВІЧ.
Фота аўтара.