Сказаў нямецкі генерал: «Нас моцна білі пад Сянно».
Кожны сенненец ведае, што летам 1941 года пад Сянно адбылася адна з самых буйных танкавых бітваў за гады вайны. З двух бакоў у баі прымала ўдзел каля 1600 танкаў. У выніку вораг быў адкінуты на 40 кіламетраў назад. Аб гэтай гістарычнай падзеі верш Івана Лазукі.
А танкі йдуць
Быў сорак першы,
год шалёны.
Ад дыму цёмны
быў прасцяг,
І легчы трэба йшчэ
мільёнам,
Узняць каб пераможны
сцяг.
А танкі йдуць не на парад,
А ў бой, не той, як у кіно.
І зразумеў фашысці гад:
Не проста ўзяць яму
Сянно.
Вайна здавалася
бясконцай,
Гарэў-палаў край дарагі…
Было далёка, як да Сонца,
Яшчэ да Курскае дугі.
А танкі йдуць праз
дзікі шквал.
Такога не было ў кіно.
І здагадаўся генерал,
Што добра ўсыплюць
пад Сянно.
І грукатала ўсё ваколле,
Бо танкі йшлі, нібы сцяной.
Зямля стагнала, як ад болю,
Пад ціхім горадам Сянно.
А танкі йдуць за валам вал.
Сапраўдны бой, а не ў кіно.
Сказаў нямецкі генерал:
«Нас моцна білі
пад Сянно».
Зямля ўзрыта не плугамі,
Счарнела ад варонак-ран,
Яна сыходзіла слязамі,
А танкі йшлі ўжо на таран.
Бой прагрымеў, нібы абвал,
І сціх, замоўк ужо даўно,
Ды не забыўся генерал,
Як яго білі пад Сянно.
Тады было ў разгары лета,
Ніяк дзень скончыцца
не мог.
І быў пачатак толькі гэта
Вялікіх, слаўных перамог.
Вайны ўжо сцёрліся сляды,
І салаўі пяюць адно…
Запомніў вораг назаўжды,
Што ў Беларусі ёсць Сянно!