Камфорт павысілі, а на культуру абслугоўвання забыліся

Палова на восьмую раніцы. Заходжу ў магазін. Каля прылаўка адна жанчына разлічваецца за пакупкі, больш наведвальнікаў няма. Бяру ёгурт, адлічваю грошы без рэшты і чакаю. Да мяне звяртаецца прадавец з пытаннем: «Гэта ўсё? Тады ідзіце на другую касу». «Дык у мяне ж без рэшты…» — спрабую разлічыцца, аднак прадавец на мяне не звяртае ўвагі, быццам на пустое месца.

 Хто з нас не сутыкаўся з падобнай негатыўнай з’явай: заходзіш у гандлёвую залу, становішся ў чаргу, а ў прадаўца раптам з’яўляюцца «неадкладныя справы». А пакупнік стой і чакай «з мора надвор’я». Дробязь? Можа і так. Але ўсё наша жыццё складаецца з мноства дробязей. Так і гандаль: адно ўпусціш, на другое не звернеш увагі і можна  не сумнявацца — вынік будзе не на карысць справе. Здзіўляе абыякавае стаўленне прадаўца да  сваіх абавязкаў. А пад «ляжачы камень, як вядома, вада не цячэ».

«Родны кут» (універсам)

 Пасля рамонту я ўпершыню наведала магазін. Прыемна ўразілі новае сучаснае абсталяванне, багаты выбар тавараў. У кафетэрыі купіла чабурэк,які мне вельмі прыгожа ўпакавалі. Прыйшла дамоў,  разгарнула пакупку і  зразумела, чаму прадавец так старалася. Чабурэк аказаўся падгарэлым. Вось вам і культура абслугоўвання, якая ў вялікай меры стварае настрой кожнаму пакупніку. А без гэтага нават у самы прыгожы і сучасны магазін ісці не хочацца.

 Адкрываюцца новыя магазіны, рэканструіруюцца гандлёвыя аб’екты, якія ўкамплектоўваюцца сучасным абсталяваннем, пашыраецца асартымент рэалізуемых тавараў, а культуры абслугоўвання як не было, так і няма. Мала ведаць правілы гандлю, трэба яшчэ так абслужыць і зацікавіць пакупніка, каб яму зноў і зноў хацелася сюды наведацца. Для гэтага часам недастаткова прафесіяналізму прадаўца, трэба мець адпаведную настроенасць, ставіць сябе на месца пакупніка.

Ларыса Мукамолава.