Трыдцаць хвілін жаху…
Так з некаторых пор я называю дарогу з Сянно да Віцебска. Калі еду сама за рулём, то не жахаюся. А вось, калі здараецца на, так званым, таксі…
…Я спяшалася. Ля ўваходу на аўтастанцыю нечыя ўчэпістыя рукі схапілі мяне: «На Віцебск? То добра! Зараз паедзем!»
Ці добра? Я завагалася. Насупраць стаяў мужчына невыразнай знешнасці, з мутным позіркам. Побач, на архітэктурных выемках будынка аўтастанцыі, прымасціліся іншыя хлопцы. Загаманіўшы разам, як тыя бабы на базары, яны настойліва даводзілі мне, што да аўтобуса, як да маладзіка, і пойдзе грамадскі транспарт «кругасветным рэйсам» — праз Машканы. А тут вось — хутка і камфортна.
Адным словам — угаварылі. Праз некалькі хвілін з задняга сядзення мне падалося, што машына ехала сапраўды хутка. А вось некамфортна было напэўна. Непрыемна пахла шкарпэткамі. Дзяўчына-суседка ўвесь час заціскала нос. Не, напэўна, вадзіцель рэгулярна мяняе шкарпэткі. Толькі тыя, што памяняў, хавае пад сядзенне аўтамабіля!
Калі я кідала позірк на таксіста, мне станавілася страшна. Раз-пораз ён знімаў абедзве рукі з руля і, ці чухаў патыліцу, ці перастаўляў касету ў старэнькай магнітоле. Пад жалобнае падвыванне «Пятлюры» я пачала задумвацца аб сэнсе жыцця. Вось жыву я, працую, выхоўваю дзяцей… Пакуль, па дурноце сваёй, аднойчы не саджуся ў аўтамабіль да гэткага… Ён, мабыць, перагледзеў усе серыі «Таксі» і зараз хоча прадэманстраваць, што ўмее гэтак жа, як герой серыяла.
Зрэшты, за час паездкі ў мяне з’явілася цвёрдая ўпэўненасць, што асабіста я не такі ўжо і дрэнны вадзіцель аўтамабіля. Ва ўсякім разе, у адваротным муж мяне больш не пераканае ніколі!
Пакуль машына набліжалася да Віцебска, я малілася. Дай,Божанька, гэтым неразумным таксістам хоць кропельку розуму, каб яны маглі усвядоміць, што іх пасажыры — людзі, якіх чакаюць дзесьці, у якіх ёсць дзеці, мужы, жонкі, бацькі… Дай, Божа, ім хоць крыху ўважлівасці, каб яны заўважалі дарожныя знакі, разметку на асфальце. Мяне ў аўташколе, да прыкладу, вучылі, што суцэльная паласа — як цагляная сцяна, за якую — нельга. А гэты таксіст усю дарогу толькі па ёй і едзе. Я здрыганулася і, нават, залямантавала: «Дзядзечка, ты што робіш!?». На скрыжаванні з дарогай Полацк-Мінск ён пайшоў на абгон па сустрэчнай паласе, пакінуўшы з боку «астравок» са стрэлкай, якая паказвала адваротны напрамак… Дзякуй Богу!
Напэўна, Усявышні шкадуе дурных пасажыраў. Маўляў, у другі раз не сядуць! Ці добра ты, Божухна, ведаеш сваіх авечак? Сядуць, яшчэ як сядуць! Я ж вось села. Хоць і заракалася, што больш ніколі не паеду такім транспартам, пасля таго, як аднойчы прыехала з Чашнік да Віцебска з аднарукім дзядком. Таксама спяшалася.
…Таксіст гнаў, ішоў на абгон смела, нават не глядзеў у люстэрка задняга агляду. Пакуль не вылецеў на сустрэчную паласу дзеля абгону і не зразумеў, што ідзе, як лётчык-герой, на таран. Але нават у гэты момант ён не пахіснуўся. Спыніўся той, якога таранілі. Што ён крычаў з-за шкла свайго аўтамабіля, можна было толькі здагадвацца. І круціў пальцам ля скроні, вельмі красамоўна!
Ездзіць ці не ездзіць з «хлопцамі» кожны вырашае сам. Але параду прыміце — перш чым садзіцца ў таксі, папярэдне застрахуйце сваё жыццё. Можа спатрэбіцца!
Алеся СТРЭМКА.
