25 ліпеня — Дзень пажарнай службы. Багушэвец Уладзімір Прыстаўка — сапраўдны мужчына і ў сям’і, і ў працы
Да новабудоўлі пад’ехала машына. З яе выйшаў высокі, чарнявы мужчына, з пасажырскага месца ўзнялася жанчына. Услед за бацькамі выскачыла вясёлая чатырохгадовая дзяўчынка. Узяўшы дачку за руку і прысеўшы крыху ў старонцы, жанчына слухала аб чым ідзе наша гаворка. Падказвала мужу, калі той саромеўся і не ведаў, што расказаць пра сябе. Вось так пачалося маё ззнаёмства з сям’ёй Прыстаўка…
Даволі часта даводзіцца чуць, што толькі сапраўдныя мужчыны працуюць выратавальнікамі. яны гатовы ў любы момант выцягнуць чалавека з вады ці вогнішча. Яны смелыя, дужыя і адважныя. Але, гледзячы на героя майго аповяду, скажу інакш: мужчынскія якасці праяўляюцца ў сям’і. Мужчына павінен быць моцным плячом для жонкі, добрым мужам і цудоўным бацькам, гаспадаром у хаце. Наш герой — менавіта такі чалавек.
Многія хлопцы ў дзяцінстве мараць стаць лётчыкамі, выратавальнікамі, касманаўтамі, міліцыянерамі. А калі становяцца дарослымі, часцей за ўсё забываюцца на свае дзіцячыя планы. Уладзімір адмаўляцца ад службы ў МНС ніколі не збіраўся.
Дзяцінства яго прайшло ў вёсцы Янова. Тут ён вырас, скончыў школу. Пазней атрымаў спецыяльнасць вадзіцеля ў Гарадоцкім ліцэі. Нейкі час працаваў у мясцовай гаспадарцы, а потым Уладзіміра прызвалі ў армію. Служыць давялося ў Віцебску ў паветрана-дэсантнай брыгадзе.
Калі пасля службы хлопец вярнуўся на радзіму, адразу пайшоў уладкоўвацца на працу ў раённы аддзел па надзвычайных ситуацыях вадзіцелем. Медыцынскую камісію прайшоў без цяжкасцей і хутка прыступіў да працы. Калектыў пажарна-выратавальнага паста сенненскага РАНС аграгарадка Янова стаў пастаянным месцам работы маладога выратавальніка.
На пытанне: «Як працуецца?», Уладзімір адказвае сціпла. Не прынята ў іх скардзіцца. Работа ёсць работа, тым больш што яна звязана не з самымі прыемнымі момантамі чалавечага жыцця. У агні гінуць людзі, іх маёмасць. Бачыць людскія слёзы, боль — не проста. Але ж свае непасрэдныя абавязкі трэба выконваць як мае быць. Ды і за тыя восем год, якія ён служыць у МНС, прыходзілася бачыць многае.
Дома Уладзіміра чакаюць жонка і дачка. Маладая сям’я жыве адной марай — дабудаваць дом. «Застаецца зрабіць унутраныя работы. Хочацца да зімы згуляць наваселле. Пакуль гэта самая галоўная наша мэта», — гаворыць гаспадар.
Пакуль ім даводзіцца здымаць кватэру. А чужыя вуглы, як вядома, ніколі не стануць роднымі. Дзякуй Богу, што ўзвядзенне ўласнага жылля ідзе хуткімі тэмпамі.
Мінулым летам маладая сям’я атрымала льготны крэтыт на будаўніцтва. Адбылося гэта 30 ліпеня, акурат праз пяць год пасля вяселля. Менавіта ў гэты дзень Уладзімір і Алена абмяняліся пярсцёнкамі. А праз некаторы час заклалі першы камень у падмурак уласнага дома.
Цяпер усе сілы, думкі накіраваны на тое, каб давесці пачатую справу да канца. Асноўны цяжар кладзецца на плечы Уладзіміра, бо жонка ў будаўніцтве — не вялікі памочнік, але маральна вельмі падтрымлівае мужа.
Нядаўна яна выйшла з дэкрэтнага адпачынку і працуе бухгалтарам у КУПБА «Прэстыж».
Вось так жыве гэта невялічкая сям’я з Багушэўска. Жыве днём сённяшнім, каб упэўнена рушыць наперад.
Кацярына КАРПОВІЧ.
На здымку: сям’я Прыстаўка ля свайго дома.