19 студзеня — Дзень выратавальніка. Праз агонь і ваду…
…можна сказаць, прайшоў зямляк Анатоль Волкаў. 16 гадоў ён адпрацаваў у РАНС. Чаму менавіта праз ваду і агонь? А таму, што сёння супрацоўнікі РАНС не толькі змагаюцца з пажарамі, а з’яўляюцца і выратавальнікамі. І з вады чалавека, і з-пад лёду выцягнуць. А бывае, да іх звяртаюцца з самымі незвычайнымі просьбамі — зняць кацяня, напрыклад, з дрэва.
Упершыню пажарная каманда ў Сянно з’явілася ў 40-х гадах мінулага стагоддзя. На вуліцы Тракцірнай (зараз Кастрычніцкая) знаходзілася драўляная каланча, з якой і вялося назіранне за горадам. На ўзбраенні быў адзін конны выезд з невялікім запасам вады і ручной помпай. Працавалі тут два чалавекі, бо асноўную работу выконвалі мясцовыя жыхары, у якіх дома захоўваліся вёдры, багры, рыдлёўкі…
Сёння ж у Сенненскім раённым аддзяленні па надзвычайных сітуацыях працуюць 64 чалавекі. У склад аддзялення ўваходзяць 5 падраздзяленняў — галоўнае ў горадзе Сянно і пасты ў Машканах, Полымі, Янове і Багушэўску. На ўзбраенні знаходзіцца 13 адзінак тэхнікі, у тым ліку аўтамабіль хуткага рэагавання.
Каб стаць супрацоўнікам РАНС, трэба быць абсалютна здаровым. Менавіта таму і працуюць тут толькі моцныя мужчыны. А ў 45 год звальняюцца са службы. У гэтым годзе на заслужаны адпачынак пайшоў і Анатоль Мікалаевіч Волкаў, які быў начальнікам каравула багушэўскага паста.
Стаць выратавальнікам Анатоль вырашыў нечакана. У 1994 годзе ў аддзяленне РАНС г.п. Багушэўск набіралі людзей. Спецыяльнасць інжынера-механіка (скончыў Віцебскі тэхналагічны інстытут) і добрае здароўе дазволілі мужчыну без цяжкасцей уладкавацца на службу.
«Лёгка не было, асабліва псіхалагічна. Кожны раз, выязджаючы па сігналу, спадзяешся, што ніхто не загінуў на пажары. Але бывала ўсякае, часам гінулі людзі. Хапала і смешных выпадкаў, неяк прыйшлося даставаць мабільны тэлефон з вадаёма», — расказвае Анатоль Мікалаевіч.
Сёння ён — малады пенсіянер. Праўда, калі яго так называюць, Анатоль толькі ўсміхаецца.
«Так, служба ў РАНС скончылася, але ж жыццё працягваецца. Тым больш, што здароўе дазваляе працаваць і далей», — кажа мужчына.
Працы хапае і дома. У Багушэўску ў яго асабісты дом, які трэба дагледзець. Трымае авечак, свіней, быкоў… Дзеці хоць і павыляталі з бацькоўскага гнязда, але ж дапамагаць ім прыходзіцца. Старэйшая дачка Вольга выйшла замуж і жыве ў Наваполацку, сын Мікалай — студэнт Горацкай сельскагаспадарчай акадэміі. Аднак не толькі дзеля грошай трымаюць Волкавы свойскую жывёлу — так жыць весялей, бо сядзець склаўшы рукі не ўмеюць. Родам Анатоль з вёскі Калянькі Багушэўскага сельсавета. Там і сёння жыве яго маці, да якой ён ездзіць штодня: па гаспадарцы дапаможа, праведае старую, якая і сёння, нягледзячы на ўзрост, трымае скаціну.
Сумаваць няма калі, асабліва летам. А ўзімку Анатоль з задавальненнем рыбачыць. Пра сваё хобі ён можа распавядаць гадзінамі. Але самыя прыемныя ўспаміны пра шчупака вагой 12,5 кілаграма, якога з братам злавілі на жыўца зімой.
З трафея дзівіліся ўсе знаёмыя. Тым больш, што з-пад лёду выцягнуць такую рыбіну не проста. Але ж мужчына рыбак са стажам. Ведае некаторыя сакрэты, бо з самага дзяцінства захапляецца рыбалкай.
Вось такія мужчыны, як Анатоль Волкаў, працуюць ці працавалі ў РАНС. Гэта адважныя людзі, гатовыя прыйсці на дапамогу ў любой сітуацыі. Заўтра іх прафесійнае свята — Дзень выратавальніка. І мы пажадаем ім смеласці, здароўя, дабрабыту. А галоўнае — няхай будзе меней трывожных сігналаў і выездаў.
Кацярына КАРПОВІЧ.
На здымку: Анатоль Волкаў.