Яго прафесія — рабіць цуды
Усе 360 дзён у годзе Дзмітрый Макараў — звычайны чалавек. Працуе мастацкім кіраўніком раённага Дома культуры. Але перад Новым Годам з ім адбываюцца дзівосныя змены. Аднекуль з’яўляецца чырвоная шуба, «адрастае» доўгая, густая барада, чырванее нос — і вось перада мной ужо не малады хлопец, а сапраўдны Дзядуля Мароз — галоўная персона зімовых свят, паважаны стары, якога чакаюць усе дзеці. Такога субяседніка ў мяне яшчэ не было. Праўда, Дзядуля шмат часу не мае — чакаюць яго на дзіцячых ранішніках у садках і школах, на святочных ёлках і нават на карпаратывах. І ўсё ж гаспадар сенненскіх лясоў згадзіўся адказаць на некалькі пытанняў. Праўда, давялося за гэта расплачвацца вершыкам.
— Дзіма, як ты стаў Дзедам Марозам?
— У 2009 я скончыў музычнае вучылішча па класе баяна. Але, калі прыйшоў працаваць у Дом культуры, давялося асвоіць мноства сумежных прафесій: хормайстар, кіраўнік народнага калектыву, сцэнарыст. А летась упершыню прымерыў ролю зімовага чараўніка і прыняў удзел у парадзе Дзедаў Марозаў і Снягурак. Спачатку было неяк нязвычна: у шубе горача, барада перашкаджала. Цяпер прызвычаіўся.
— Ранішнікі — штука непрадказальная. Ці здараліся якія-небудзь кур’ёзы ў практыцы?
— За бараду, дзякуй Богу, не цягалі. А вось без сюрпрызаў не абыходзілася. Бывала, дзеткі вершыкі забывалі і пачыналі на свой лад прыдумваць. Ва ўсялякім выпадку без цукерак ды падарункаў малышоў ніколі не пакідаў. Увогуле, імкнуся, каб дзеці мяне без грыму не бачылі — каб не парушыць казку.
— Цяжка табе, маладому хлопцу, пераўвасабляцца ў такі паважаны ўзрост?
— Не. Мой дзядулечка добры і энергічны, як кажуць, малады душой. Іншая справа выходзіць з ролі. Так, пасля мінулагодніх святаў я яшчэ доўга размаўляў дзедмарозаўскім голасам.
— Калі быў малым, верыў у Дзеда Мароза?
— Канешне. А хто ж мне веласіпед падарыў? І да гэтай пары шчыра веру ў яго існаванне. А мы — толькі ягоныя прадстаўнікі. Дзядуля ж старэнькі, цяжка яму раз’язджаць па свеце.
— А сам што больш любіш: атрымліваць падарункі ці, наадварот, дарыць?
— Атрымліваць і дарыць аднолькава прыемна. Калі ты дорыш, то ў адказ таксама атрымліваеш, перш за ўсё, пазітыўную энергетыку.
— А якія адносіны ў Дзядулі Мароза са Снягуркай?
— Сваяцкія! Усё ж унучка мая, а дакладней, унучкі! Іх у мяне некалькі. Усе разумніцы, прыгажуні і вельмі любяць дзетак. (Аўт.: Тут якраз падаспела Снягурачка сёлетняга сезона, самая натуральная, з доўгай светла-русай касою. Вучаніца 9 класа СШ №1 імя З.Азгура Ганна Гаравая хвалюецца: першы раз у Снягуркі і адразу на раённай сцэне.)
— Новы год — час для самых запаветных мараў. Пра што марыць сенненскі Дзед Мароз?
— Правесці галоўную Ёлку краіны!
— Амбіцыёзна! Цікава, якія ж тады мары ў Дзмітрыя Макарава?
— Пражыць сваё жыццё так, каб не было сорамна, каб пра мяне ўзгадвалі толькі добрымі словамі.
— Не магу не папрасіць Дзядулю Мароза выказаць свае навагоднія пажаданні жыхарам Сенненшчыны.
— Віншую ўсіх сенненцаў, дзетак і дарослых, якія вераць у цуды, са светлым святам Новага года. Хачу пажадаць, каб мары кожнага чалавека збыліся ў новым годзе; каб прыгажосць, пачуццё гумару, дабрабыт і адменнае здароўе не пакідалі вас ніколі. З Новым годам!
Застаецца толькі далучыцца да слоў Дзядулі і дадаць:
— З новым шчасцем! І да сустрэчы на старонках «Голасу Сенненшчыны» ў наступным 2011 годзе.
Вольга Бандарэвіч.
На здымку: Дзед Мароз (Дзмітрый Макараў) і Снягурачка (Ганна Гаравая).