Народжаная ў вайну
9 Мая для Маргарыты Мікітаўны Усціновіч самае хвалюючае свята ў жыцці. Калі яна глядзіць у гэты дзень на шчаслівыя твары людзей, пачуццё смутку і адначасова радасці перапаўняе сэрца.
Маргарыту Мікітаўну, народжаную роўна праз месяц пасля пачатку Вялікай Айчыннай, вайна, у прамым сэнсе гэтага слова, трымала ў блакадным Ленінградзе.
Аднак маленькаму чалавечку наканавана было выжыць. Бацьку, Мікіту Васільевічу, які абараняў рубяжы горада, за гады вайны не было магчымасці дапамагчы сям’і. Маці — Ірына Ксенафонцьеўна — адна змагалася за жыццё дачушкі. Дзякуючы хлебным крошкам, якія кожны дзень прыносіла суседка Рыта (між іншым, у гонар яе назвалі дзяўчынку), і выхадзілі немаўля. Іх клалі ў анучку, скручвалі ў выглядзе шарыка і давалі малой у якасці соскі. Але аднойчы Рыта не прыйшла. Што з ёй здарылася, маці Маргарыты Мікітаўны не даведалася нават пасля вайны…
Услед за мужам — ваенным мараком — яна з дзецьмі аб’ездзіла ці не ўвесь Савецкі Саюз. Але ў некалі родны Ленінград яны так і не змаглі вярнуцца — горад абуджаў балючыя ўспаміны.
Лёс прывёў іх на Сенненшчыну. Больш за 30 гадоў Маргарыта Мікітаўна адпрацавала галоўным бухгалтарам у аддзяленні Белаграпрамбанка. Нарадзіла і выгадавала дваіх дзяцей.
Сёння жанчына з’яўляецца актыўнай удзельніцай хору ветэранаў, у рэпертуар якога ўваходзіць шмат ваенных песень. Заўсёды, з першымі акордамі кампазіцыі, перад вачыма Маргарыты Мікітаўны паўстаюць яе бацькі, як сімвал мужнасці і самаахвярнасці народа.
Тэкст і фота
Алы ЯКАЎЛЕВАЙ.
